آسان‌ترین و کم دردسرترین صعود ایران به جام جهانی در حال اتفاق افتادن است. این اتفاق اما اصلا اتفاقی نیست، محصول برنامه ریزی «عالیجناب کیروش» است.
بگذارید منتقدان منصف و غیر منصف کیروش هر چه دوست دارند بگویند، اما واقعیت جلوی چشم ماست؛
بردن کره جنوبی و ۱۰ امتیاز از ۴ بازی.
این یک شاهکار است، شاهکاری که نقش نخست آن کی روش است. امروز در تهران بدون دردسر، بدون استرس، بدون بکش بکش و بدون اضطراب سومین بردمان را در برابر کره‌ای دشت کردیم که به اندازه دو تیم لژیونر اروپایی درجه یک دارد.
کی روش باز هم با ایده‌های تازه وارد بازی شد. او برای اشتیلیکه هم سورپرایزهایی داشت، غافلگیری هم در تاکتیک و هم در ارنج تیم. کره جنوبی به همین دلیل هرگز نتوانست از زیر تدابیر کیروش خارج و قد علم کند تا راهی به دروازه ایران بیابد. تیم ملی ایران کاملا در بازی صاحب اختیار بود و با قدرت کامل توانست روش بازی را تعیین کند.
پیروزی بر کره جنوبی حتی می‌توانست با گل‌های بیشتری رقم بخورد، اگر مردان کیروش در یک سوم دفاعی حریف «دقیق‌تر» و «سریعتر» بودند. اما خب، چه باک، ما سه امتیاز را می‌خواستیم که گرفتیم.
اما عقیده دارم شاهکار اصلی کی روش نه ۱۰ امتیاز در ۴ بازی است، نه صدرنشینی در گروه است، نه تار و مار کردن حریفان در خانه و خارج از خانه است، و نه رسیدن به چهارمین برد متوالی برابر کره جنوبی. شاهکار کیروش این است که همه این کارهای مهم را در شرایطی انجام داده که دارد نسل تازه‌ای را وارد تیم ملی می‌کند. او درهای تیم ملی ایران را بر روی جوانها گشوده و با دقت و حوصله در حال تعویض نسل است. این تعویض نسل در فوتبال شبیه جراحی کردن یک بیمار است که همیشه با درد و رنج و جراحت توام است. اما کیروش کاری کرده که این تغییر در تیم ملی فوتبال ایران با کمترین عوارض طی شود. جوانها آمده‌اند، اما کیروش مراقب است که نه تیمش افت کند، نه این جوانها در نوسانات احتمالی پرپر شوند.
نکته آخر؛
کیفیت بازی تیم ملی به جایی رسیده که می‌توان از نمایش تیم ملی لذت برد و حظ کرد از بازی جوانهای کی روش. آیا باز هم عده‌ای در شیپور ضدیت با کیروش به بهانه کیفیت بازی تیم ملی خواهند دمید؟ آنها حواسشان باشد که ادامه این مخالفتها فقط و فقط به اعتبار خودشان صدمه می‌زند، وگرنه کیروش و جوانهای کیروش چون کوهی در برابر این نسیم‌ها هستند. کوهی که حتی وزیدن نسیم را احساس هم نمی‌کند!
*علی حق شناس
