در تاشکند هم خوب بازی کردیم ، هم نتیجه خوبی گرفتیم.
البته کیفیت بازی هنوز «باید» ارتقا یابد. چون عقیده دارم توان بازیکنان ایران و کارلوس کیروش فراتر از این نمایشی است که به شکست ازبکستان منتهی شد. اما هنوز هم هستند عده‌ای که مجموعه تیم ملی ایران به رهبری کیروش را مسخره می‌کنند و عملکرد آنها را یکسره ناموفق می‌دانند. این گروه بهتر است کمتر کارتون فوتبالیستها ببینند و پلی استیشن بازی کنند، و به جای آن فوتبال واقعی در سطح جهان را دنبال کنند.
آن روزها که یک تیم ۹۰ دقیقه حمله می‌کرد و در شش قدم حریف خیمه می‌زد و در طول مسابقه بیست سی فرصت گلزنی خلق می‌کرد تمام شده است. امروز به دلیل فراگیر شدن فوتبال و در دسترس بودن تکنولوژی فوتبال ، تیم‌ها چنان به یکدیگر نزدیک هستند که اغلب بازی‌ها با اختلاف یک یا دو گل تمام می‌شود. کیروش در تاشکند مثل یک شطرنج باز حرفه‌ای تیمش را تغییر داده بود. بعد از دو بازی مقابل قطر و چین نوشته بودم که «صبر کنیم، تیم ملی راه می افتد».
این حرف بر یک منطق ساده استوار بود. کی روش در تمام سالهای طولانی حضور در ایران ثابت کرده «تیم» الویت اول و آخرش است و با هیچ بازیکنی هم تعارف ندارد. به همین دلیل منتظر بودم که او تغییرات را شروع کند. شاید بپرسند چرا این تغییرات این قدر دیر؟ و چرا وسط مسابقات؟ جواب باز هم ساده است؛
فقدان بازی‌های تدارکاتی.
کیروش ناچار است در طول مسابقات هم به فکر جمع کردن امتیاز باشد، هم کیفیت بازی تیمش را رصد کند و هم دست به ارزیابی بزند و تغییراتی را به وسیله «آزمون و خطا» برای بهبود عملکرد بازی گروهی تیمش انجام دهد. اگر منصفانه قضاوت کنیم کار سختی است. کار دشواری که تا امروز کی روش به خوبی از پس آن برآمده است.
از لحاظ جدول و امتیازی نیز موقعیت تیم ایران خوب است. هفت امتیاز از ۳ بازی که دو تای آن در خانه حریف بوده اندوخته فوق‌العاده‌ای است برای رسیدن به جام جهانی.
حرف آخر؛
منتظر پیشرفت تیم ملی باشید، این تیم بازی به بازی بهتر می‌شود.
*علی حق شناس
