نه،این اسمش کری خوانی نیست.
نمی دانم چرا گاهی دایره کری خوانی هایمان تا این حد وسیع می شود که سر از سرزمین آخرت در می آورد.من تو من باروح رفتگان با قضاوت عزراییل را کجای قاموس پهلوانانه جای بدهیم؟کری خوانی برای مردی بزرگ که حالا دستش از دنیا کوتاه است؟
داریم به کجا می رویم؟
گلزنی به گلری که روی زمین خوابیده؟
نه،این قاعده فیرپلی ما پرسپولیسی ها نیست.
رفاقتم با مرحوم ناصرخان از زمان حضورش در ابومسلم و دیدار تیمش با برق شیراز کلید خورد و سالهای بعد بخصوص در عالم فعالیت رسانه ای این رفاقت ادامه یافت.
هنوز هم حرمت خانواده اش را واجب می دانم و به رفاقتم با سعید رمضانی نازنین افتخار می کنم.پرسپولیسی هستیم و همین باید ما را وادار کند در مسیر اخلاق مداری بزرگانی مانند دهداری گام برداریم که وقتی در بازی تیم ملی با نپال می دید مرتضی کرمانی دارد با لایی انداختن حریف را در خانه خودش تحقیر می کند او را بیرون کشید تا تیمش ده نفره بازی کند اما حرمت حریف حفظ شود.
*عبدالصمد ابراهیمی
