تساوی در ورزشگاه شن یانگ برابر چین نتیجه خوبی بود.
یک امتیاز برابر چین مجموع امتیازات ما را به ۴ رساند. بر اساس یک فرمول کلاسیک، چهار امتیاز از دو بازی برای صعود کافی است. بردن در خانه، نباختن در زمین حریف. طبق این فرمول تیم ایران «فعلا» شرایط خوبی دارد. عقب نیستیم. البته در جدول فرار هم نکردیم. یعنی فاصله مطمئنی با رقبا نداریم. تا اینجای کار تیم کیروش از لحاظ جدولی کارش را درست انجام داده است.
اما کیفیت بازی تیم ملی هنوز راضی کننده نیست.
اگرچه نسبت به بازی با قطر به طور محسوسی پیشرفت کرده‌ایم اما تا نقطه مطلوب فاصله داریم. کی روش هنوز به ترکیب ایده‌آل نرسیده است. تغییراتی که در ارنج تیم می‌بینیم و جا به جایی‌ها در پست بازیکنان به ما ارزش بازی‌های تدارکاتی را گوشزد می‌کند. با این حال برخی تصمیم‌های کیروش تعجب آور است. مثلا بازی نکردن امید ابراهیمی.
تیم ملی در تغییر وضعیت بازی از دفاع به حمله و انتقال بازی از زمین خود به یک سوم حریف مشکلاتی جدی دارد. طی ۱۸۰ دقیقه گذشته این ضعف چنان هویدا بوده که نمی‌توان باور کرد کیروش آن را ندیده است. در این شرایط امید ابراهیمی به نیمکت دوخته شده است. چرا؟
حضور مسعود شجاعی در ترکیب ثابت تیم‌ملی یکی دیگر از «چرا»های بزرگی است که کیروش ایجاد کرده است. مهدی ترابی و رضا قوچان‌نژاد بیرون می‌نشینند تا شجاعی فیکس بازی کند. چرا؟
با تمام این احوال، رشد کیفی بازی تیم ملی امیدوار کننده است. این پیشرفت اما باید سرعت بیشتری پیدا کند. به ویژه در بخش تهاجمی. امروز برابر چین توانستیم با اینکه در زمین حریف بازی می‌کردیم چند برابر مسابقه با قطر «موقعیت گلزنی» خلق کنیم. این یعنی رشد. اما نتوانستیم گل بزنیم. آیا برای گل زدن حتما به اشتباهات مرگبار حریف نیاز داریم؟ چرا نمی‌توانیم چنان فشاری در وقت هجوم ایجاد کنیم که مدافعان روبرو را وادار کنیم به اشتباه؟
حرف آخرم مربوط است به قوت سازمان دفاعی تیم ملی. طی ۱۸۰ دقیقه نه تنها گل نخوردیم، بلکه اجازه ایجاد فرصت صد در صدی گلزنی هم به رقیب ندادیم.
روی شانه‌های این ساختار دفاعی می‌توان به جام‌جهانی رسید.
*علی حق شناس
