با جدایی مالک قدیمی، سوالات جدیدی پیش‌روی میلانی‌ها قرار دارد.
به گزارش کاپ، سرانجام سیلویو برلوسکونی پس از حدود 3 دهه عمدتا موفق از میز ریاست میلان جدا شد.
اگر 5 سال است که در حال تماشای فوتبال هستند، حق دارید به او فحاشی کنید اما خیلی بعید خواهد بود به عنوان شهروند 30 و چند ساله میلانی نتوانید با احترام از نخست‌وزیر سابق ایتالیا یاد کنید؛ مردی که تیمی ورشکسته و تازه صعود کرده به سری A را تحویل گرفت و به مدد شبکه‌های تلویزیونی و پولش، کلی ستاره روانه روسونری کرد. ثمره این جاه‌طلبی ثبت رکورد هنوز شکسته نشده 59 بازی بدون باخت از هفته ماقبل پایانی فصل 1991-1990 مقابل پارما تا هفته بیست و چهارم فصل 1993-1992 باز هم مقابل پارما بود. کسب 5 قهرمانی اروپا (به اندازه کل قهرمانی‌های بارسلونا و لیورپول در تاریخ لیگ‌قهرمانان و جام باشگاه‌های اروپا!) به اضافه فتح سری A در فصول 1992-1991، 1993-1992، 1994-1993، 1996-1999،1995-1998، 2004-2003 و 2011-2010 هم برلوسکونی را به پرافتخارترین رئیس تاریخ فوتبال پس از سانتیاگو برنابئو تبدیل کرد.همزمان با ایجاد مشکلات مالی، برلوسکونی هم باید می‌رفت تا زخم‌های عشق سابقش بهبود یابد اما آیا انتقال قدرت به نفع میلان است؟ در نگاه کلی بله چون سران شرکت چینی قادر به پرداخت همه بدهی‌ها هستند و قرار است کلی پول برای خریدهای جدید به باشگاه بیاورند، با این حال دیکتاتوری موجود در رفتارشان، باعث شده اعضای حاضر در تیم فراری شوند. فعلا فاسونه به عنوان مدیراجرایی معرفی شده و از سوی دیگر سیلویو بالدینی در آستانه حضور در تیم قرار دارد.
پایان گالیانی؟
با تمام این اوصاف گالیانی به عنوان دست راست برلوسکونی و همه کاره تیم در یک دهه اخیر جایی در گروه جدید مدیریتی روسونری ندارد. حتی باربارا، دختزربرلوسکونی هم باید رویای توارثی کردن مالکیت باشگاه را به دست فراموشی بسپارد. اینکه تیم جدید مدیریتی چقدر توان دارد یک بحث است و عدم دخالت روسای چینی، بحثی دیگر.اگر بنا بر دخالت روسا در کادر فنی باشد، تحول در میلان تنها یک تصور خواهد بود، نه واقعیت اما اگر همه سرجای خودشان قرار بگیرند، غول خفته اروپا بار دیگر زنده می‌شود و می‌تواند پس از سال‌ها دوباره در لیگ‌قهرمانان اروپا برای رسیدن به رئال‌مادرید در صدر جدول پرافتخارترین تیم رقابت‌ها عرق بریزد.
