وب سایت رسمی برنامه نود- رقابت‌های المپیک ریو یه پایان رسید و کاروان ورزش ایران با کسب هشت مدال به کار خود پایان داد.
به گزارش سایت نود، حداقل از لحاظ کیفیت و تعداد مدال‌ها می‌توان شاهد روند نزولی ورزش ایران به‌نسبت المپیک لندن بود. برای بررسی عملکرد نمایندگان ورزش ایران در ریو 2016 پای صحبت‌های سعید فائقی، معاون اسبق سازمان تربیت‌بدنی نشستیم. او عقیده داشت که تایج نامطلوب ورزشکاران ایرانی را بیشتر مربوط به ضعف مدیریتی و عدم تدارکات مطلوب است.گفت و گو با فائقی را بخوانید:
عملکرد کاروان ورزش ایران را در المپیک ریو چگونه ارزیابی می‌کنید؟ علاقه‌مندان به ورزش نتایج ما را ناکامی می‌دانند.
اول باید ببینیم خود المپیک چگونه ارزیابی می‌شود. وقتی ملاک موفقیت و قرار گرفتن در جدول رده‌بندی براساس کسب مدال طلا ارزیابی می‌شود، جامعه هم بر همین اساس نتایج ورزشکاران ما را ضعیف‌تر از دوره قبل می‌داند، یعنی فقط در کسب طلا 25 درصد نسبت به لندن دچار افت شده‌ایم.
دلیل این افت به چه عواملی برمی‌گردد؟
ما در دانشگاه رشته‌ای داریم به اسم مهندسی ورزش. در این رشته یکی از مسائلی که مورد بررسی قرار می‌گیرد بحث اردوهای تدارکاتی است. یعنی فراهم‌کردن محیطی برای ورزشکار که ضمن حفظ شرایط بتوانیم ورزشکار را هم ارتقا دهیم. بسیاری از ورزش‌های حاضر در المپیک رکوردی هستند، مانند رشته‌های پرتابی، وزنه‌برداری، تیراندازی و... . ما به غیر از رکورد کیانوش رستمی در وزنه‌برداری نتوانسته‌ایم هیچ رکوردی را به دست آوریم و از رکوردها فاصله داشتیم. آیا ما توانسته بودیم اردوها را طوری طراحی کنیم که شرایط به شرایط محل برگزاری مسابقات شیفت پیدا کند؟ زهرا نعمتی، بانوی ورزشکار تیرانداز ما یک‌بار در شرایطی که قرار بود در ریو مسابقه دهد، تمرین کرده بود؟ قطعا نه. چرا شرایطی فراهم نشد تا ورزشکار ما در شرایطی با وضعیت وزش باد ریو مسابقه دهد. بحث طراحی اردو و محیط یک بحث مدیریتی است که در آن ضعف داشتیم.
مشکل همین یک مورد بود؟
قطعا نه، بحث دیگر طراحی تمرین است. مراحل نهایی اکثر مسابقات به ساعت تهران دو تا چهار بامداد بود. آیا بدن بازیکنان ما برای رقابت در آن ساعت از قبل آماده بود؟ چرا اکثر بازیکنان و ورزشکاران ما در ریو دچار افت بدنی شدند؟ این مسائل خیلی جلوتر باید بررسی می‌شد تا ساعت فیزیولوژیک بدن بازیکنان با محل برگزاری مسابقات هماهنگ شود. یا مثلا در بحث تدارکات آیا واقعا تدارکات ورزش ما در حد المپیک بوده؟ کیانوش رستمی بعد از قهرمانی عنوان می‌کند بدون بدیهی‌ترین نیاز یک ورزشکار یعنی مربی در رقابت‌ها حاضر شده است. واقعا زمینه موفقیت برای کاروان ورزش ما مهیا نبوده است. یک مساله در المپیک من را خیلی آزار داد.
چه چیزی؟
اینکه هیچ‌کدام از ورزشکاران ما در ریو شاداب نبودند. حتی آن ورزشکارانی که مدال طلا هم کسب کردند روی سکو از شادابی لازم به‌دور بودند. کلا کاروان ورزش ما از طراوت به‌دور بود و انگار دچار افت روحی بودند در حالی که ورزش خودش دروازه طراوت است. فکر، روح و جسم سه عامل تعادل در بدن هستند. آمادگی جسمانی بدون آمادگی روحی معنا ندارد. شما شک نکنید اگر ورزشکاری مثل مایکل فلپس یا اوسین بولت این همه مدال کسب می‌کنند دلیل اصلی آن آمادگی روحی آنها برای حضور در المپیک است. البته در این قضیه خود ورزشکاران ما مقصر نیستند چون هیچ‌کسی به اندازه خود آنها دنبال موفقیت نیستند و همه این ضعف‌ها به نحوه مدیریت در ورزش ایران برمی‌گردد.
پیش‌بینی موفقیت برای کدام‌یک از رشته‌ها را می‌کردید؟
من قبل از المپیک مقاله‌ای نوشتم و پیش‌بینی کردم که هر سه تکواندوکار مرد ما بدرخشند یا کشتی فرنگی نتایج بهتری کسب کند. یک عامل مهم دیگر در ناکامی ما بحث رصد رقبا بود. چرا میلاد بیگی با مربیگری رضا میهماندوست بر خدابخشی با رنک یک جهان غلبه کرد؟ چون آنالیز کاملی از او کرده بود اما مربیان ما به توانایی ورزشکار خودمان اکتفا کرده بودند. در مسابقه سجاد مردانی با حریف بریتانیایی، تکواندوکار ما کاملا در راند طلایی از لحاظ روانی کم‌آورده بود و هماهنگی بین اعصاب و عضله او وجود نداشت. باور کنید این کاروان ورزش ما توانایی کسب 10 مدال طلا را داشت اما شرایط برای آمادگی ورزشکاران فراهم نشده بود. متاسفانه فقط شعار داده شد و هیچ نگاه علمی برای آماده‌سازی ورزشکاران وجود نداشت. من نتایج کاروان ورزش ایران در ریو را یک ناکامی مدیریتی می‌دانم.
ما موفق شدیم برای اولین‌بار در بانوان به مدال دست پیدا کنیم...
یک انرژی محفوظی در زنان ورزشکار ما وجود دارد که فقط فرصتی برای آزاد شدن می‌‌خواستند که خوشبختانه گام اول آن برداشته شد. کیمیا علیزاده از این فرصت به خاطر هوشش کاملا استفاده برد. او در قسمتی از صحبت‌هایش بعد از کسب مدال عنوان کرد تشکر می‌کنم از کسانی که اجازه دادند من با مربی خودم در المپیک حضور داشته باشم در حالی که بسیاری از بانوان ورزشکار ما از این نعمت محروم بودند. شاید داشتن مربی یک عامل مهم بود که مانند مادر بالای سر این ورزشکار بود. بانوان ما در بازی‌های آسیایی هم توانایی خود را نشان داده‌اند و مطمئن باشد از این به بعد موفقیت‌های بیشتری را از آنها شاهد خواهیم بود.
در برخی رقابت‌های ورزشکاران ما بحث ناداوری به وجود آمده و گفته شد دست ما در چند رشته با خاطر ناداوری از مدال کوتاه ماند.
بحث ناداوری را آن هم در رقابتی مانند المپیک خیلی نمی‌شود مطرح کرد. هر پدیده‌ای یک خطا و انحراف معیار دارد و ورزش هم از این قاعده مستثنی نیست. این درست که در برخی موارد داوری‌ها به ضرر ورزشکاران ما رخ داده است، اما هیچ قصد و غرضی در کار نیست. بارها در همین مسابقات مربیان ما به تصمیمات داوران اعتراض کردند و حق به ما داده شد. من یک عقیده دارم، اصلا چرا ما باید بگذاریم کار به داوری بکشد. متاسفانه اصل را ول کرده‌ایم و به حاشیه می‌پردازیم. همیشه در این رقابت‌ها تفکر توطئه علیه ما وجود داشته است.
اگر بخواهید موفق‌ترین و ناکام‌ترین رشته‌ها و ورزشکاران ما را نام ببرید به چه کسانی اشاره می‌کنید.
من عملکرد کیمیا علیزاده در تکواندو و مجتبی عابدینی در شمشیربازی را بسیار موفق می‌دانم و به غیر از مدال‌آوران هم، همه ورزشکاران را ناکام می‌دانم. البته این ناکامی را بیشتر مربوط به مدیران ورزش می‌دانم تا خود ورزشکاران.
غیبت کاروان ورزش ایران در مراسم اختتامیه هم کمی عجیب بود.
من نمی‌دانم چرا مسئولان ورزش ما گفته‌اند ما معمولا در اختتامیه حضور پیدا نمی‌کنیم. حداقل در المپیک سیدنی که ما حضور داشتیم. متاسفانه تصمیماتی گرفته می‌شود که انگار ما ایرانی‌ها غیراجتماعی هستیم. وقتی در المپیک حضور پیدا می‌کنیم یعنی عضو جامعه المپیک هستیم، اما نمی‌دانم چرا قوانین المپیک را اجرا نمی‌کنیم.
به نظرشما برای موفقیت در المپیک بعدی باید چکار کرد؟
نباید فکر کنیم که المپیک برای ما تمام شده است. باید بگوییم المپیک 2020 توکیو برای ما از همین امروز شروع شده است. ما برای شروع برنامه می‌خواهیم و باید سیاست اجرایی داشته باشیم. برنامه‌ای که قابل رصد و اندازه‌گیری چهارساله باشد. برنامه‌ای که بشود منتظر کرد تا اهل فن بتوانند درباره آن نظر بدهند، اما متاسفانه در ورزش ما همیشه تقویم ورزشی نوشته می‌شود تا برنامه ورزشی برای سال‌های پیش‌رو.
گفت وگو از مرتضی میثاقی
