وبسایت رسمی برنامه نود - سوریان سالها بعد که که زهر شکست از ذهنش پاک شد، به خودش می‌بالد برای آن همه فن زیبا که روی تشک المپیک ریو اجرا کرد.۱. آدم خوب است آن تونگایی مشهور باشد. بخندد. حتی بعد از دریافت ضربه های بی امان. حتی بعد از پرت کردن یک لگد چشم بسته که اتفاقن می‌نشیند به تن حریف. تکواندوکار تونگایی همان بود که لخت و عور پرچم کشورش را در رژه به دست داشت. همواره خندید حتی بعد از باخت سنگین به سجاد مردانی ما. او برنده مسابقه نبود، اما دل برزیلی ها را برده بود. بعد از باخت سنگین؛ امضا پشت امضا. آدم خوب است تونگایی باشد. کسی که باختش را قبول دارد و می خندد و لذت می برد، لذت می دهد. توقع بی جا نه از خودش دارد و نه از زمین و زمان. او آمده بود المپیک لذت ببرد، نه مدال. همین.
۲. آدم خوب است یوسین بولت باشد. بخندد و ببرد. انگار روی صحنه مشغول نمایش باشد. جدی نباشد، شوخی کند و ببرد. بولت به مقامی رسیده که به جای رقابت آن هم در میدانی مثل المپیک، بازی کند. بازی بازی کند حتی. لذت می برد و می پرسد سرگرم شدین؟ لذت بردین؟ من می خواستم شما را سرگرم کنم!
۳. آدم خوب است مایکل فلپس باشد. از اصل و اساس ماهی به دنیا آمده باشد برای شنا و صید طلا. دست دراز کند و طلا بردارد. بی ضرب و زور. انگار مدالهای طلاها را فقط و فقط برای او ضرب کرده باشند. انگار ساخته شده باشد برای بردن.
۴. آدم خوب است هادی ساعی باشد. زاده شده باشد برای مبارزه. مدام بجنگد حتی در ثانیه آخر. ساعی هیچ وقت زور نمی زد، همواره از مبارزه لذت می برد. نمی ترسید و سلحشورانه می جنگید. از آنهایی نبود که ای کاش داشته باشد. حتی وقتی در نخستین المپیک برنز گرفت.
۵. آدم خوب است حمید سوریان باشد. ببازد، اما جسورانه ببازد. برقصد و ببازد. شانه اش به تشک کشتی چهار میخ شود، اما از فن زدن نترسد. سوریان سالها بعد که که زهر شکست از ذهنش پاک شد، به خودش می بالد برای آن همه فن زیبا که روی تشک المپیک ریو اجرا کرد.
سحر طلوعی
39046
