وب سایت رسمی برنامه نود- گویی جنگ مغلوبه شده بود... همه گمان می‌بردند که با آن اتفاق دیگر به این زودی‌ها روزهای جنگ را دوباره نخواهند دید. همه گمان می‌بردند سنگرها برچیده خواهد شد و دیگر حکایت‌های بزرگ شهر گلاسکو تکرار نخواهد شد. اما هر چه به سال 2016 نزدیک‌تر می‌شدیم، امیدها بیشتر و بیشتر می‌شد. هیچ‌کس قصد نداشت سنگرش را ترک کند، چراکه در گلاسکوی اسکاتلند جنگ، جنگ است. حتی اگر یکی از طرفین جنگ سقوط کند باز هم جنگ است که به آنها و به مردم و به طرفداران هویت می‌دهد. داستان به معمایی پیچیده تبدیل شده بود. معمایی که بالاخره 10 روز پیش گشایشی در آن اتفاق افتاد. کوس جنگ دوباره از میانه سرزمین اسکاتلندی‌ها به گوش می‌رسید...
فوتبال اسکاتلند با دو نام شناخته می‌شود؛ دو نام از شهر گلاسکو که بدون آنها همه هویت فوتبال این کشور زیر سوال می‌رود. بدون آنها حتی می‌توان فوتبال اسکاتلند را نیز جزئی از فوتبال بریتانیا دید. اما تا زمانی که «سلتیک گلاسکو» و «گلاسکو رنجرز» هستند نام فوتبال اسکاتلند نیز برقرار خواهد ماند. فوتبال در اسکاتلند یعنی سلتیک و رنجرز، اما این دو تیم بیش از دو باشگاه فوتبال هستند. سلتیک و رنجرز نماد دو فکر، دو رفتار، دو مذهب، دو سیاست و دو سبک زندگی است. اگر می‌خواهید بدانید مردم اسکاتلند چگونه زندگی و از چه تفکری پیروی می‌کنند، می‌توانید به ورزشگاه‌های فوتبال بروید و طرفداران سلتیک یا رنجرز را نگاه کنید. به‌طور سنتى سلتیک، باشگاه کاتولیک‌ها و رنجرز، باشگاه پروتستان‌ها محسوب مى‌شود، رنگ سبز و سفید پیراهن باشگاه سلتیک نمادى از رابطه این تیم با ایرلند جنوبى و مخالفت آنان با پیوستن اسکاتلند به بریتانیاست و رنگ قرمز، سفید و آبى باشگاه رنجرز نمادى به تعلق این تیم به بریتانیا قلمداد مى‌شود. همه چیز زمینه‌های دشمنی را فراهم می‌کند. زمینه‌هایی که در طول تاریخ همواره به جنگ خونین طرفداران در زمین و بیرون آن تبدیل شده است.
این دو تیم هویت فوتبال اسکاتلند را می‌سازند و پایه‌های یک جنگ بزرگ را تشکیل می‌دهند. جنگی که بسیاری در دنیا می‌پنداشتند هرگز تمام نخواهد شد اما سال 2011 هیچ چیز بر وفق مراد فوتبال دوستان پیش نرفت. زمانی که باشگاه رنجرز به دلیل بدهی اعلام ورشکستگی کرد، در ذهن هیچ‌کس نمی‌گنجید که رای فدراسیون فوتبال اسکاتلند سقوط پرافتخارترین باشگاه فوتبال دنیا به دسته چهارم باشد. زندگی در جهان سرمایه‌داری نشان می‌داد که چندان نمی‌توان به سنت‌ها احترام گذاشت. اما نزدیک به 50 هزار طرفدار رنجرز این تیم را در اولین بازی در دسته چهارم همراهی کردند. رنجرز دو سال پیاپی قهرمان شد و به چمپیون شیپ اسکاتلند رسید؛ یک دسته پایین‌تر از دسته برتر. دوباره صدای رسیدن رنجرز به گوش می‌رسید. آنان دو هفته پیش قهرمان چمپیون شیب شده‌اند و اکنون کوس آغاز دوباره جنگ را نواخته‌اند.
سلتیک در روزهای نبودن رنجرز همواره در فوتبال اسکاتلند آقایی کرد. اما پروتستان‌ها دوباره در حال بازگشت هستند. حالا تاریخ دوباره در حال تکرار شدن است. پروتستان‌ها زمانه‌ای از میان قدرت کلیسا برخاستند و اروپا را در بر گرفتند. آنان قدرت کلیسا را نابود کردند و به شکلی که خود می‌خواستند در آوردند. وقتی در سال 2014 همه‌پرسی استقلال اسکاتلند از بریتانیا شکست خورد، هواداران رنجرز بخشی از جنگی را که در آن نبودند، بردند. آنان حالا به زمین فوتبال بازگشته‌اند تا افتخارات‌شان را باز پس گیرند. از فصل بعد مهم‌ترین داربی مذهبی و سیاسی جهان (Old-Firm) دوباره زنده می‌شود، جنگ‌ها دوباره شکل می‌گیرد و دشمنان تا آخرین قطره خون‌هایشان را برای پیروزی خواهند ریخت. گویی آنچه در این میان زنده خواهد ماند تنها و تنها فوتبال است...
سجاد صداقت
