پایگاه خبری فوتبالی - جام جهانی ۲۰۲۶ با چالشی متفاوت از همیشه روبهرو شده است؛ چالشی که نه از تاکتیک و تکنیک میآید و نه از برنامهریزی فشرده، بلکه از ارتفاع بالای برخی شهرهای مکزیک ناشی میشود.
به گزارش فوتبالی ، برگزاری چندین مسابقه در شهرهایی مانند مکزیکوسیتی و گوادالاخارا، بار دیگر موضوع «کمبود اکسیژن» را به یکی از بحثهای جدی تیمهای حاضر در این رقابتها تبدیل کرده است؛ مسئلهای که فوتبالدوستان را به یاد تجربه معروف جام جهانی ۱۹۷۰ میاندازد.
در ارتفاعات، فشار هوا کاهش مییابد و این مسئله مستقیماً سطح اکسیژنگیری بدن را کاهش میدهد. پیامد آن روشن است: افت توان هوازی، استارتهای ضعیفتر، خستگی سریعتر و دشواری در ریکاوری. پژوهشها نشان میدهد عملکرد بازیکنان در چنین شرایطی ممکن است تا حد قابلتوجهی افت کند؛ شدت دویدنهای انفجاری پایین میآید و فاصله میان حملات طولانیتر میشود. همین امر میتواند ریتم مسابقه را کندتر، فیزیکیتر و فرسایشیتر کند.
مکزیکوسیتی با ارتفاع حدود ۲۲۰۰ متر، هرچند به اندازه شهرهایی مثل لاپاز شرایط سختی ایجاد نمیکند، اما برای بازیکنانی که عادت به چنین محیطی ندارند، چالش بزرگی خواهد بود. با چهار بازی در گوادالاخارا و پنج مسابقه در مکزیکوسیتی، برخی تیمها بخش مهمی از جام خود را در هوای کماکسیژن برگزار خواهند کرد.
تأثیر ارتفاع تنها به خود مسابقه محدود نمیشود؛ محل برپایی اردو نیز نقش تعیینکنندهای دارد. تیمهایی که دائماً بین شهرهای مرتفع و مناطق همسطح در رفتوآمد باشند، با اختلال جدی در روند سازگاری بدن مواجه خواهند شد. علم امروز میگوید حضور دیرهنگام در ارتفاع کافی نیست؛ بدن برای سازگاری حداقلی به پنج تا هفت روز زمان نیاز دارد.
در کنار این، تیمها از روشهای مکمل مانند چادرهای شبیهساز ارتفاع، ماسکهای کاهش اکسیژن و برنامههای ویژه تغذیه و ریکاوری استفاده خواهند کرد. این موضوع اهمیت دوران پس از مسابقه را هم دوچندان میکند، چرا که آثار خستگی گاهی در بازی بعدی خود را نشان میدهد.
در جام جهانی ۲۰۲۶، ارتفاع عاملی است که هیچ تیمی نمیتواند نادیده بگیرد؛ عاملی که ممکن است به همان اندازه تاکتیک، سرنوشت مسابقات را تغییر دهد.